Selen

Selen (pierwiastek chem., symbol Se, la. 34, z grupy tlenowców, występuje w kilku odmianach alotropowych). Do organizmu dostarczany jest z żywnością w postaci selenoaminokwasów (selenometioniny – gromadzącą zapasy, i selenocysteiną – składnikiem peroksydazy glutotionowej, dejodynazy i selenobiałek). Reguluje funkcjonowanie gruczołu tarczycy. Wpływa na wzrost i rozwój, także płciowy (poprzez zwiększenie produkcji i ruchliwości plemników).  Wpływa na elastyczność tkanek, usuwa niektóre toksyny z organizmu, niszczy komórki nowotworowe oraz łagodzi przebieg menopauzy u kobiet. Naturalnymi produktami zawierającymi selen są: owoce morza (ryby morskie, ostrygi, morszczyn pęcherzykowaty) i produkty pochodzenia roślinnego (brokuły, cebula, kiełki pszenicy, otręby, pomidory) oraz produkty pochodzenia zwierzęcego (drób, jaja). Wchodzi również w skład preparatów witaminowo-mineralnych oraz mineralnych. Suplementacja selenem zalecana jest jako uzupełnienie diety osób aktywnych zbyt ubogiej w ten pierwiastek oraz jako czynnik zwiększający odporność organizmu. Niedobór selenu powoduje zwiększenie ryzyka zachorowań na choroby nowotworowe i serca. Objawami niedoboru selenu są: kardiomiopatia, zatrzymanie wzrostu, zaburzenia procesów detoksacyjnych mogące prowadzić do uszkodzeń nerek i wątroby. Nadmiar selenu może prowadzić do selenowy (choroby, której objawami są: wypadanie włosów, pęknięcia paznokci, zmiany na skórze). Zapotrzebowanie dobowe selenu: u kobiet w ciąży 65 mcg, karmiących matek 75 mcg, dla mężczyzn 7- mcg.